Endometriozis Medikal Tedavisi
Endometriozisin kesin bir kürü bulunmamaktadır. Tedavide hastalığın ilerlememesi ve de belirtilerin kontrol altına alınıp hastanın yaşam kalitesinin arttırılması hedeflenmektedir. Tedavi hastaya özgü seçilir. Tedavi planlanırken;
- Hastanın yaşı
- Semptomların şiddeti
- En çok hangi semptomun hastanın hayatını etkilediği
- Hastanın çocuk isteminin olup olmadığı
- Önceki tedavileri
- İlaçların yan etkileri
- Olası riskler
- Tedavi süresi göz önünde bulundurulur.
Endometriozisin medikal tedavisinin başında hormon tedavileri akla gelmektedir. Hormon tedavisindeki amaç endometriozisi tetikleyen östrojen hormonunun baskılanmasıdır. Kullanılan tedaviler arasında;
- Kombine oral kontraseptifler (doğum kontrol hapları)
- Progestinler
- Noretindron asetat
- Dienogest
- Depo progestinler
- Hormon salınımlı rahim içi araçlar (spiral)
- Aromataz inhibitörleri
- GnRH analogları/antagonistleri
- Danazol bulunmaktadır.
Tedaviler seçilen yönteme göre günlük oral yolla alınan haplar, aylık veya üç aylık enjeksiyonlar veya rahmin içine yerleştirilen spiraller (rahim içi araç) şeklinde uygulanır. Çocuk istemi olan hastalar haricinde tedaviler uzun süreli planlanır. Eğer yan etkileri hastanın hayat kalitesini etkiliyorsa başka bir medikal tedaviye geçmek mümkündür. Medikal tedavinin semptomları kontrol altına almakta başarısız olduğu durumlarda veya tedaviye rağmen hastalığın ilerlediği durumlarda ameliyat önerilebilir. Tedavinin erken kesilmesi veya tedaviye ara verilmesi semptomların tekrar ortaya çıkmasına neden olabilir. Ayrıca endometriozis nedeniyle ameliyat olan hastalarda ameliyat sonrası hastalığın ve semptomların tekrarlamasını engellemek için medikal tedavi uygulanabilmektedir.
Endometriozise bağlı ağrı tedavisinde hormon tedavilerinin yanı sıra non-steroidal antiinflamatuar ilaçlar (NSAİİ) da kullanılmaktadır. Halk arasında da sıkça kullanılan aspirin, diklofenak, ibuprofen ve parasetamol gibi ilaçlar bu gruba aittir. Bu ilaçlar reçetelenirken özellikle gastrik ülserasyon gibi yan etkileri hastaya anlatılmalı ve gerekli durumlarda kullanımı kısıtlanmalıdır.
